δεν ήταν μέρα γιορτινή

Δεν ήταν μέρα γιορτινή
είχε χαράξει δάκρυα ο ουρανός
πώς να κρατήσεις τη στιγμή
όταν το πριν απ’ το μετά πάντα αλλάζει

Μου φώναζες «Θα μείνω άλλο ένα πρωί»
να δούμε πως γερνούν οι άνθρωποι μαζί»
Μα ήταν η μέρα σκοτεινή
κι αυτό από μόνο του τρομάζει

Δεν ήταν μέρα γιορτινή
είχε περάσει μες στα σύννεφα το φως
δεν έπαιζε ούτε μουσική
ουτ' η ζωή στο Λούνα Παρκ, αφού 'χε κλείσει

Μου φώναζες «Θα μείνω άλλο ένα πρωί..
Εδώ οι άνθρωποι διεκδικούν μαζί!»
Μα ήταν η μέρα σκοτεινή
πώς η καρδιά να συγχωρήσει;

Μου φώναζες: «Θα μείνω μέχρι τ' άλλο το πρωί»
κι ενώ έφευγα ορκιζόσουν στη δική μου επιστροφή
«οι άνθρωποι ξεχνούν τι πέρασαν μαζί
μα θα υπάρχει κάτι για να τους θυμίζει...»

Άνοιξη του '12