Έλα να δεις τον αφρό
πως χυμάει από το ποτήρι
σε κατακόρυφη οδό
και κλειστή η πόρτα μπρος στα
χείλη
Κι όσο γελάς
θα μιλάς στον καιρό
Ποιος μες στους άγριους δρόμους
φροντίζει τα εδάφη
και γονατίζει τους ώμους
σαν το μικρό ελάφι
Έλα να δεις την αφή
που παφλάζει μες απ’ την παλάμη
σπασμένη χειρολαβή
κι ισοδύναμη μοιάζει με δράμι
Κι όσο ζητάς
θα κοιτάς τη ζωή