Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

ενενήντα βδομάδες

Σήμερα σκεφτόμουν πόσα λάθη μπορεί
να κάνει ένας άνθρωπος και πόσα μαχαίρια
να κρατάει για κόψει από τις ρίζες το κακό.
Σήμερα σκέφτηκα λίγο παραπάνω από χθες, από προχθές
κι απ' όλες εκείνες τις μέρες που κουβαλούσα εύθυμα στην πλάτη μου.
Σαν τσάντα που βάζει και βγάζει βιβλία λες κι είναι σχολιαρόπαιδο.
Σήμερα είδα και μια φωτογραφία.
Έχω γράψει ξανά για τις φωτογραφίες.
Άνοιξα την εαρινή συμφωνία και στη σελίδα 31 σε βρήκα.
Σε υποδέχτηκα ξανά μες στην καρδιά μου.
Θα φταίνε οι θάλασσες που δεν έβγαζες ποτέ από τα μάτια.
Θα φταίει ο ουρανός που σου υποσχέθηκε να τον φοράς για πάντα.
Θα φταίω κι εγώ που θα κολυμπάω στον αέρα μέχρι να μην το θυμηθώ ποτέ ξανά.
Ποτέ ξανά. Άγριες λέξεις.
Κι εγώ ακόμα μετράω τις βδομάδες.

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

balık

απ' τα παλάτια των πηγών
κύλησε αίμα
και ψάρια γλίστρησαν
να μπουν μέσα
στο ρέμα
-
της μέρας των πηγών
εικοσιπέντε απριλίου 

Σάββατο 19 Απριλίου 2014

pierre qui roule n' amasse mousse

Ψάχνοντας για αφορμές καταλήγεις να ψάχνεσαι αριστερά και δεξιά σε βιβλία - μυθιστορήματα, ποιητικές συλλογές, ιστορικές αναφορές ακόμα και λεξικά - που θα σε οδηγήσουν στη σωστή έκφραση.
Χθες, ξεκίνησα ένα που βρέθηκε εντελώς τυχαία στα χέρια μου και δεν έχασα την ευκαιρία παρά να το αγοράσω και να το προσθέσω στη συλλογή μου μαζί με τόσα άλλα σουρελαστικά κείμενα.
Σου έχω πει την αδυναμία και το γνωρίζεις. Εκεί που διάβαζα, λοιπόν για τα ιστορικά γεγονότα και τις πολιτικές εξελίξεις της εποχής και πως ξεκίνησε ο Νταντά και οι πολιτικές πεποιθήσεις των ίδιων των ποιητών, στάθηκα σε μια πρόταση που θα με οδηγούσε σε ένα μονοπάτι που ναι μεν είχα σκεφτεί, αλλά διαβάζοντας το και κοιτώντας το κατά πρόσωπο καταλήγεις να μένεις άναυδος.

Ένα λογοπαίγνιο του Μπρετόν για τον Ρεβερντύ:
«Μου άρεσε ανέκαθεν αυτό το όνομα, Πιερ Ρεβερντύ, στο οποίο θα έπρεπε να είχα  δώσει υποσυνείδητα αυτή την προέκταση: 
πέτρα που δεν κυλάει, πέτρα που χορταριάζει ...».

Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

μ. Παρασκευή.

Κοιμόμουν και ξύπνησα απότομα. Εφιάλτης - κάθε φορά.
Το πένθος αλλάζει μορφή, γιατί ως συναίσθημα είναι το ίδιο - κάθε φορά.
Κάθε φορά σαν πρώτη φορά.

Μεγάλη Παρασκευή. Μεγάλη Προσφορά.
Μεγάλη Προσφορά από Θεό σε Άνθρωπο.
Κι ο άνθρωπος τα ίδια - κάθε φορά.

Πειραματίζομαι για να δω πως η εποχή που τόσο με θέλει μακριά Σου, τόσο σε βρίσκω πιο κοντά μου απ' ό,τι θα ήθελα κι εγώ.

Κάθε φορά - πιο κοντά μου. Κάθε φορά - η ίδια συνθήκη.

Περιφέροντας το Άγιο Σου σώμα, με την ίδια συγκίνηση - κάθε φορά -
Τα ίδια κλειστά μάτια - κάθε φορά -
Τον ίδιο πόνο - κάθε φορά -
Την ίδια συζήτηση - κάθε φορά -
Την ίδια ευχαριστία - κάθε φορά
Η ίδια κατάληξη - κάθε φορά.

Πως θες να δεις την Ανάσταση, αν πρώτα δεν περάσεις από το θάνατο - μια φορά - για πρώτη φορά - ;