Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

οι φωτογραφίες.

Δεν έχω καλή μνήμη, γι' αυτό και δεν θυμάμαι πολλά πράγματα απ' τη ζωή μου κι απ' τις στιγμές που έχω ζήσει είτε ευχάριστες είναι αυτές, είτε δυσάρεστες.
Κάποτε, μου έδωσε μια σοφή γυναίκα την απάντηση που ίσως ηθελημένα να την είχα αποβάλλει, «άμυνα». 
Κι έτσι ήρθαν τα χαρτάκια, τα μπλογκς, οι φωτογραφίες. Ευτυχώς, δηλαδή που υπάρχουν κι αυτές και καταγράφουν για πάντα τη στιγμή.
Τις χαρίζεις, τις μοιράζεσαι, τις κρύβεις. 
Εκεί ήθελα να καταλήξω. Να μένουν στα βιβλία χωμένες, γιατί μόνο εκεί μπορούν να πάρουν πια ζωή. Μείνανε στάσιμες, βλέπεις, οι επόμενες στιγμές.

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

αφορμές

Πάντα υπάρχουν αφορμές.
Τελευταία άρχισα να χρησιμοποιώ το πάντα και το ποτέ πιο συχνά απ' ό,τι παλαιότερα. 
Η συναισθηματική ανάγκη του ανθρώπου για να καλύψει ενοχές ή η γεμάτη αυτοπεποίθηση των λέξεων σ΄ένα αμήχανο πεδίο των πράξεων;
Αυτό που έλεγα τουλάχιστον μέχρι πρότινος είναι πως για τις πράξεις υπάρχουν αφορμές. Εκεί ρε παιδί μου, δείχνεις γιατί πραγματικά φλυαρούσες τόσο καιρό.
Μία παύση. Ναι, θέλω στρίβω τσιγάρο.
Ώρα: 05:15 πμ.

Ώρα: 05:18 πμ
Έψαχνα αναπτήρα - γι' αυτό άργησα - και τελικά βρήκα σπίρτα. 
Έγραψα για τη μυρωδιά του σπίρτου σε μια παλαιότερη ανάρτηση. Όλα είναι τόσο μπερδεμένα μέσα μου. Είχα την ανάγκη να γράψω κάτι στο blog, πάει πολύς καιρός που το είχα αφήσει. Τελευταία γράφω μόνο στίχους και μικρές προτάσεις και τις αναρτώ στο tumblr. Δεν υπάρχει πιο πληκτικό ρήμα από το "βαριέμαι". Αυτό μπορεί να περιγράψει ακριβώς τη φυγή μου από τούτο ΄δω το blog.
Δεύτερο σπίρτο στο τασάκι, μια ρουφηξιά κι ένα μισό τσιγάρο ξανά σβήνει.

Δεν ήμουν ποτέ παιδί που κρατούσα ένα ημερολόγιο, ένα μπλοκάκι να γράψω πως περνάω τη μέρα μου, τα συναισθήματα μου. Από μικρός μόνο στίχους κατέβαζα . -16 χρόνια χρόνια πάνε- Ναι, κιόλας πέρασαν 16 χρόνια από το πρώτο τραγούδι που έγραψα. Τότε ήταν η αφορμή το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα. Μετά, ήρθαν άλλες αφορμές και το συρτάρι γέμιζε φύλλα, τσαλακωμένα με μουτζούρες και κάποια ορθογραφικά. Συμπλήρωσα καμιά 500αριά. Τα μισά και παραπάνω χάθηκαν. Τι σημασία έχει! Οι αφορμές τότε βρέθηκαν. 
Πάντως, υπήρξαν πολλές παύσεις. Η μεγαλύτερη ήταν 4 χρόνια. Μα καμία δημιουργία; Δεν είχα χρόνο, αυτό έλεγα. Δεν είχα σκέψεις, δεν είχα να βρω λέξεις. Δύσκολο όταν παίζεις μ' αυτές. Τις κυνηγάς και δε μπορείς να τις πιάσεις. Πάντα έρχονται μόνες τους. Ανυποψίαστα με μια καινούρια αφορμή.